آری ، من در پایتخت فرهنگی شهرهای آسیایی زندگی می کنم . همان شهری که در آن سگ ها بیشتر از آدمها آزادند و هر روز شاهد عبور آزادنه گله های سگ از خیابانهای آن هستیم ، شهری یک میلیون نفری که حتی یک شهربازی ندارد ، شهری فرهنگی که فقط دو سینمای فعال دارد . شهری که شهرداری سهم نیم درصد کتابخانه هایش را قطره چکانی پرداخت می کند. شهری که هر صبح و مساء بوی زباله های تل انبار شده در خیابانهای آن مشامت را نوازش می دهد ...