آقای پزشکیان ما شما را رئیس جمهور می خواهیم نه کارگر مدرسه ساز! سنت های غلطی پایه گذاری شده که نسل به نسل به روسای جمهور به ارث می رسد.

*کلنگ زنی و افتتاح پروژه ها:
وقتی استاندار یا وزیری رئیس جمهور را برای افتتاح یا کلنگ زنی می برد به نحوی می خواهد خود را به رخ بکشد و در تامین بودجه کمک بگیرد و البته کمی تا قسمتی هم کسب وجهه و محبوبیت.
اما در این کشور سر روسای جمهور بارها کلاه رفته است و یک پروژه واحد توسط چندین دولت افتتاح شده و ملت در خلوت خندیده اند. این کلنگ زنی ها و افتتاح ها را به عهده مقامات محلی یا والدین شهدا و  حداکثر وزیر یا معاون اول بگذارید.
مملکت نیاز به فکر و وقت گذاری شما دارد قدر وقت خود را بدانید.

*سخنرانی در جاهای مختلف و کنگره ها و...:
این کار ها وقت شما را می گیرد و برگزارکنندگان سمینارهای با سر و ته یا بی حاصل در این مملکت اکثرا می خواهند وجهه رئیس جمهور را خرج امیال کاری و غیر کاری خود کنند. کاش می شد ارزش خروجی سمینارها را برآورد  و با هزینه ها مقایسه تا راندمان مشخص شود.
سخنرانی جز موارد استثنایی در سفرهای خارجی و داخلی بقیه اش را به عهده معاونین خود ، وزرا و....قرار دهید. 
مملکت در عرصه سیاست خارجی و اقتصاد نیاز دارد که شما به صورت شش دانگ حواس و وقتتان را صرف سامان دادن به روابط بین الملل و رفع مشکلات اقتصادی کنید تا خود به خود عزت و رفاه را برای مملکت به ارمغان بیاورد.

*کارگری مدرسه سازی:
هرچند حرفی برای دلگرمی است و میدانم وقت زیادی برای این امر اختصاص می دهید و ضعف وزیر تقریبا ناتوان خود را بدین وسیله جبران می فرمایید اما به نظر میرسد بسیج سایر  وزرا و معاونین ریاست جمهوری برای این کار کافی است . و البته به نظر بنده مهم ترین مکانی از وزارت آموزش و پرورش که نیاز به وقت گذاری رئیس جمهور دارد سازمان پژوهش و برنامه ریزی کتابهای درسی است . هرچند احتمالا نظر دیگران در آنجا از نظر شما کارا تر است.

*بازدید سرزده از وزارتخانه ها:
کاری خوب و عالی است به شرط این که در وهله اول ارباب رجوع محور باشد و در مراحل بعدی کارمند محور و در نهایت دیدار با صاحب منصبان.
دقت کنیم که مثلا سوال از فلان کارگر که ناهار خورده ای؟ راه گشا نیست. این وظیفه وزارت کارو رفاه است که ببیند کارفرمایان دولتی و غیر دولتی در اجرای قانون کار و وعده غذای گرم درست رفتار کرده اند یا خیر؟ در سیستم های اداری ما رشوه خواری مستقیم و غیر مستقیم بیداد می کند که متاسفانه سیستم های بازرسی فشل هستند و شکایات افراد را به شخص متشاکی یا دستگاه مافوق و حامی او ارجاع می دهند لذا افراد جرات شکایت ندارند چون کارشان بدتر گره می خورد .
 شما بیشتر باید سیستم را تقویت کنید نه سوال موردی. و البته مسئله مهم تر گلوگاههای سیستم اداری است که باید در دیدار ها دنبال شناسایی آن ها و رفع  مشکل در جهت رفاه مردم باشید.

*سفر استانی:
سفر های استانی خوب و عالی است مشروط به این که فواصل بین سفرها طوری باشد که شما را از وظیفه کلان سازمان دادن به مملکت باز ندارد. از طرف دیگر به دستگاه های ارتباطی و تبلیغاتی تشکیلات بفرمایید تا نخواهند با اخبار لمپن گونه از ملاقات های شما وجهه شما را خراب کنند. شما نیازی به این امور ندارید که مثلا در  خانه فلان بانوی سالخورده حضور یافته اید و او می خواهد  برای شما نان بپزد.

در این جا به چند نمونه که در طول عمر ۷۰ ساله خود دیده ام اشاره میکنم.
_در زلزله بوئین زهرا شاه بر دیوار نیمه فرو ریخته ای نشست و دست بر پیشانی می زد.شادروان جهان پهلوان تختی هم در خیابان های تهران کمک جمع کرد و به مردم رساند. وجهه عملی تختی ماندگار شد ولی از شاه در این مورد یادگاری نماند!
در زلزله طبس کمیته امداد تشکیل و به روستاهای زلزله زده در حد توان رسیدگی کردند و البته بعد از آن فرح هم در یک مکان نانی را به تنور زد و صدای هورای جارچیان بلند شد اما نتیجه ای برای مردم نداشت.

"نکته آخر این که در گذشته داستان های زیادی از پوشیدن لباس مبدل توسط شاه عباس و سرزدن به خرابه ها و شنیدن خاک نشینان وجود داشت. صرفنظر از صحت و سقم آنها این داستانها سینه به سینه منتقل شدند نه به صورت جارچی و تلویزیونی. لذا نه برای حضور شما  در خانه فلان خاک نشین نه نیازی به دوربین تلویزیون است و نه در کمک فلان روحانی به فقر در نیمه شب و با نقاب نیازی به عکاس است. قضاوت مردم در این موارد خوب نیست." وضعیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی داخل کشور و ارتباطات بین المللی خوب نیست. اگر در شبانه روز ۲۰ ساعت هم برای همفکری اندیشمندان و متخصصین وقت بگذارید کم است. فرصت ها چون ابرها در گذر هستند و نظام اداری ما حتی با وجود بهترین وزرا هم نمی تواند بدون وقت گذاری فکری شما و استفاده از نظرات دانشمندان به جایی برسد.