فردایش دوباره به بیمارستان آتیه رفتم اما ممنوع‌الملاقات شده بود. جمعه و شنبه هم با همسر فداکارشان در تماس بودم اما نعمت از پوشش دستگاه‌های احیا خارج نشده بود. من و نعمت دوستانی نزدیک بودیم. از سال ۸۵ عضو هیات علمی تهران مرکزی بودیم. من به خاطر او پس از اخراج از دانشگاه علامه و به اصرار آیت‌الله هاشمی رفسنجانی به آن دانشگاه رفتم. نعمت علاوه بر تحصیل در رشته حقوق، در رشته تاریخ هم تحصیل‌کرده بود.
شاگرد بزرگانی چون، باستانی پاریزی، عبدالحسین زرین‌کوب، زریاب خویی، احسان اشراقی، عبدالحسین نوایی، رضا شعبانی، احسان اشراقی... بود. استادی مسلم با حافظه‌ای مثال‌زدنی. بخش مهمی از زندگی علمی من با نعمت احمدی گره خورده است. ما پایان‌نامه‌های بسیاری را هدایت کردیم.
بسیار سفر کردیم و خاطرات بسیاری را رقم زدیم. اما گمانم آن قامت استوار را دو حادثه بر زمین افکند. ممنوع‌التدریسی از دانشگاه و ممنوع‌الوکاله شدنش در سال قبل. چهارشنبه پیش که برای آخرین بار دیدمش، گفت: مرا تحقیر کردند! من و دکتر رجبی هر دو دلداری‌اش دادیم.
من گفتم تو بزرگی و بزرگ‌تر شدی! دکتر رجبی گفت منتظریم چند واحد تدریس بگذاریم. به گمان خود می‌خواستیم به او روحیه بدهیم! او در حالی از دانشگاه کنار گذاشته شد که سالیانی دراز طول خواهد کشید تا شاید؛ شاید، استادی چون او تربیت و به جامعه علمی معرفی شود.
نعمت وکیل مدافع بسیاری از فعالان سیاسی و روزنامه‌نگاران کشور بود. در حالی این کلمات را می‌نویسم که گویا در رویا می‌نگارم. رفتنش زود بود و خسارت‌بار. این رحلت جانسوز را به اساتید، روزنامه‌نگاران، جامعه حقوقدانان کشور، دانشجویانش و همسر نازنینش سهیلا و دخترانش راشا و راما تسلیت عرض می‌کنم.