پشت میز می نشیند و بعد از سلام و احوالپرسی می گوید بفرمایید در خدمتم. وقت چندانی ندارم و برای همین سریع شروع می کنم و با یادآوری مصاحبه سه سال پیش می گویم: آن زمان بعد از 100 روز کاری سراغتان آمدیم و حالا بعد از بیش از 1000 روز کار در کرمانشاه سراغتان آمدیم تا مروری کنیم بر کارهای کرده و نکرده طی این مدت.

می گویم خلاصه بگویید این سه سال چطور گذشت؟ کمی مکث می کند و می گوید: اینکه این سه سال چطور گذشت هم بد بود و هم خوب بود و بعد دوباره سکوت می کند و انگار اصل مطلب یادش آمده می گوید: اما در مجموع سه سالِ سخت بود.

وقتی من آمدم، کرمانشاه با بحرانی به اسم "بیکاری" مواجه بود، بحرانی بسیار بسیار سخت که هنوز هم درگیرش هستیم و هنوز از آن خارج نشده ایم. از همان روزهای اول برای برون رفت از این بحران، آسیب شناسی این معضل را در دستور کار قرار دادیم و برای این کار سندهای مختلفی از جمله سند آمایش، سند اقتصاد مقاومتی، سند تولید، سند سرمایه گذاری و ... تهیه شد و خروجی تمام اسناد این را نشان می‌داد که کرمانشاه برای برون رفت از این بحران باید به سمت مسائل اقتصادی برود.

 شاخص های اقتصادی استان هم همین موضوع را تایید می کرد که اوضاع اقتصادی استان خوب نیست و باید به سمت رونق این حوزه پیش رفت.

استان در آن سالها در شاخص فلاکت رتبه اول کشور را داشت و در بهبود فضای کسب و کار، آخر کشور بودیم و با بیکاری 21.6 درصدی سال 1396 هم عملا جزو استان های اول بیکار کشور بودیم، اما خروجی اسناد و کارهای صورت گرفته بر اساس برنامه های تدوین شده در این اسناد موجب شد تا امروز کرمانشاه در شاخص فلاکت در رتبه نهم کشور قرار گیرد و در بهبود فضای کسب و کار در حال حاضر استان هفدهم کشور هستیم و نرخ بیکاری استان هم در پاییز امسال به 12.9 درصد کاهش یافته است.

این اقدامات تماما بر اساس اسنادی بود که تهیه کردیم که در بحث نرخ بیکاری تا پایان سال گذشته طبق برنامه پیش رفتیم و هر سال سه درصد نرخ بیکاری استان را کاهش دادیم و امسال هم به نظر می رسد تا پایان سال بتوانیم به اهدافمان برسیم و سه درصد دیگر نرخ بیکاری استان را کاهش دهیم.

برنامه این است که تا پایان سال 1400 به نرخ بیکاری کشور برسیم که به نظر می رسد بتوانیم به این مهم دست پیدا کنیم، البته نصفش را ما هستیم و با لبخندی که از زیرماسک هم به خوبی می توان تشخیص داد ادامه می دهد نصف دیگر سال آینده را امیدوارم یک استاندار خوبی برای کرمانشاه بیاید و کارهای استان را ادامه دهد.

بعد که انگار دوباره یاد کار مهمی افتاده باشد لحنش جدی می شود و می گوید: یک اقدام ارزشمند در این سالها همین بازگشایی مرز "خسروی" بود که بعد از سالها توانستیم این مرز را بازگشایی کنیم و کنار آن سه مرز دیگر را هم در استان رسمی کردیم. کار راحتی نیست که در یک استان سه مرز رسمی بخواهید تعریف کنید و ما با رایزنی های فراوان این کار را پیگیری کردیم و به سرانجام رساندیم.

یکی از اتفاق های خوب دیگر این سه سال هم کلانشهر شدن کرمانشاه بود. بعد از 25 سال که تنها هشت کلانشهر در کشور داشتیم با پیگیری و رایزنی های بسیار کرمانشاه به عنوان نهمین کلانشهر معرفی شد و همین موضوع نقش مهمی در جذب  سرمایه گذاران داشت.

یکی دیگر از کارهای ارزشمند دیگر هم پروژه آزادراه کرمانشاه-حمیل است که با 1500 میلیارد تومان سرمایه گذاری در حال انجام است و به نوعی زیرساخت ارتباطی ما را به سمت ایلام تقویت می کند، اما این میان برخی انتقاد کردند که این کار بیشتر به نفع ایلام است تا کرمانشاه و این درحالی است که اگر زیرساخت های ارتباطی ما با استانهای همجوار تقویت نشود، به عنوان هاب منطقه مرکزیتمان تضعیف می شود و استانهای همجوار به جای خدمت گرفتن از ما، سراغ استان های دیگر می روند، مثلا اگر ایلام دسترسی مناسبی به کرمانشاه نداشته باشد برای گرفتن خدمت سراغ خوزستان می رود و در جواب منتقدین این آزاد راه تنها باید غصه خورد و سکوت کرده و از کنار حرفشان عبور کرد.

بعد دوباره سراغ کارهای دیگر این سه سال می رود و اصلا یادش نیست که گفتم خلاصه جواب سوالم را بدهد و ادامه می دهد: فرودگاه هم یکی از کارهای مهم این سه سال بود. کرمانشاه مرکز غرب کشور است و فرودگاه آن به استان های همجوار خدمت می‌دهد، بنابراین اگر باند فرودگاه دچار مشکل شود خدمات رسانی به غرب کشور مختل می شود، بنابراین از همان روزهای اول پیگیر احداث باند دوم فرودگاه کرمانشاه بودیم که الان حدود 95 درصد پیشرفت فیزیکی دارد و جزو معدود استانهایی هستیم که فرودگاهش دو باند پرواز دارد.

بدون اینکه حواسش به من و جلسه و وقت و سوالات باشد دوردست ها را نگاه می کند و ادامه می‌دهد: بازگشایی مرز سومار هم کار بزرگی در این سه سال بود. الان روزانه 300 تا 400 کامیون از این مرز عبور می کند و در مجموع پنج مرز رسمی یعنی سومار، شیخ صله، پرویزخان، شوشمی و خسروی 40 درصد صادرات ایران به عراق را برعهده دارند و سالانه بدون احتساب نفت و گاز و برق، حدود سه میلیارد دلار صادرات در استان از طریق این مرزها انجام می شود.  مرز پرویزخان به تنهایی 16 درصد صادرات به عراق را به خود اختصاص داده که رقم کمی نیست.

یاد مرز که می افتد ذهنش سمت اورامانات می رود و می‌گوید: بحث ثبت منظر اورامانات هم اقدام ارزشمند دیگری در این سالها بود، این منطقه 2500 کیلومتر مربع  وسعت دارد و مراحل بسیار سخت با لابی های بسیار پشت سرگذراندیم تا بحث ثبت جهانی آن پیگیری شود و خوشبختانه نمایندگانی از یونسکو آمدند و بازدید کردند و الان کار در مراحل نهایی است واگر این منطقه ثبت جهانی شود قطعا تاثیر بسیاری در رونق گردشگری منطقه خواهد داشت.

انگار تمام کارهای این سالها تیتروار از ذهنش رد می شود. بحث اورامانات را کنار می گذارد و سریع سراغ پتروشیمی ها می رود و می گوید:  یک کار بزرگ در این سالها هم بحث تعیین تکلیف پتروشیمی اسلام آبادغرب بود که بعد از سه سال رایزنی بالاخره وزارت نفت علاقمند شد خودش در این پروژه سرمایه گذاری کند و حالا قرار است 13 هزار میلیارد برای این پروژه هزینه کند.

آناهیتا را هم در این سالها تعیین تکلیف کردیم و قرار است عملیات اجرایی آن با قرارگاه خاتم(ص) و شرکت پخش و پالایش پیش برود. الان اگر بروید بازدید کنید قرارگاه خاتم(ص) به سرعت در حال تجهیز کارگاه است و به زودی عملیات اجرایی پالایشگاه آناهیتا بعد از 14 سال شروع می شود.

اخیرا هم وزیر نفت قول سرمایه گذاری 2.5 میلیارد دلاری در استان را داده که دو میلیارد دلار آن توسط وزارت نفت صرف ساخت پالایشگاه و پتروشیمی در گیلانغرب می شود و حدود 400 تا 500 میلیون دلار دیگر هم توسط هلدینگ خلیج فارس قرار است سرمایه گذاری در حوزه زنجیره ارزش افزوده پالایشگاه ها در اورامانات و سنقر و کنگاور انجام شود. در این شش ماه باقی مانده تا پایان خدمتم در این استان، قطعا این پروژه ها را پیگیری کرده و تا جایی می رسانم که مثل پتروشیمی اسلام آبادغرب تعیین تکلیف شده و کارشان شروع شود. برخی انتقاد می کنند که با آمدن دولت جدید همه این طرح ها لغو می شود که اصلا چنین چیزی نیست و امکان لغو این مصوبات وجود ندارد، چون منابع آن تعریف شده و جای نگرانی نیست.

علاوه بر این کارها دراین مدت  570 واحد راکد را هم احیا کردیم و 392 واحد هم برنامه های توسعه ای داشتند و به ظرفیت اسمی خود رسیدند.

تازه بعد از همه اینها یاد زلزله و سیل می افتد و می گوید: همه این اقدامات را در حالی انجام دادیم که زلزله سال 96 را تجربه کردیم. زلزله ای که در 100 سال گذشته در غرب کشور بی سابقه بود و حجم خسارت عظیمی هم به بار آورد.

ساخت و سازی که در مناطق زلزله زده انجام دادیم هم بی سابقه بود و توانستیم این مناطق را دوباره از نو بسازیم و خیلی از مسئولین کشوری شهادت می دهند که کار ساخت و ساز زلزله سریع انجام شدو این بحران نه تنها باعث افزایش نرخ بیکاری استان نشد، بلکه از این بحران استفاده کرده و نرخ بیکاری استان را هم کاهش دادیم.

در بحران سیل هم دو هزار واحد مسکونی خسارت دید و کار ساخت و ساز آنها هم انجام شد و اجازه ندادیم خللی درروند کارهای استان و مخصوصا روند کاهشی نرخ بیکاری استان ایجاد کند، این درحالی است که اگر شما به عنوان یک خبرنگار بروید آمار بیکاری استان ها قبل و بعد از هر بحرانی که داشته اند را بررسی کنید می فهمید که چقدر بحران در افزایش بیکاری اثرگذار است، اما ما با این وجود تمام تلاشمان را به کار گرفتیم و اجازه ندادیم این بحران ها بیکاری استان را افزایش دهد.

نرخ بیکاری استان در پاییز سال 96 حدود  21.6 درصد بود و با کشور 13.9 درصد فاصله داشتیم، اما در پاییز امسال این نرخ بیکاری به 12.9 درصد رسید و فاصله ما با میانگین نرخ بیکاری کشور به 3.2 درصد کاهش پیدا کرد و عملا 10 پله این فاصله را کم کردیم و برای این کاهش فاصله زحمات زیادی کشیده شده است.

وقتی دپوی 25 ساله بیکاری داریم، باید هم کاهش نرخ بیکاری محسوس نباشد/ من آمار نمی گیرم!

بعد انگار یادش افتاده باشد قرار است سوالهای دیگری هم پرسیده شود می گوید همین ها، خب بفرمایید. سریع سوالم را می پرسم چون وقتی نمانده و کلی سوال باقی مانده، می پرسم نرخ بیکاری استان سیر کاهشی خوبی در این سالها داشته و همانطور که گفتید نگذاشتید سیل و زلزله هم خللی در این روند ایجاد کنند، اما برخی معتقدند این آمارها شاید واقعی نباشد، مخصوصا آمار بیکاری در پاییزِ امسال که علی رغم کرونا و بیکار شدن عده زیادی، باز هم روند کاهشی داشته، از طرفی مردم این کاهش سالانه بیکاری را هنوز درجامعه حس نکرده اند و برایشان ملموس نیست و همین هم موجب شده این روند کاهشی چندان برایشان باور پذیر نباشد و می گویند چه اقدامی شده که نرخ بیکاری تا این حد پایین آمده؟

با  این سوال از حال و هوای مرور خاطرات این سه سال بیرون می آید و با لحن جدی و محکم می گوید: خدا شاهده من نه می دانم چه کسی آمار می گیرد و نه می دانم چه کسی پرسشگراست. همان مرکز آماری که برای 30 استان دیگر نرخ بیکاری را محاسبه می کند برای ما هم انجام می دهد.

درثانی فقط نرخ بیکاری استان ما کاهش پیدا نکرده، بیش از 17 استان دیگر کشور هم در پاییز نرخ بیکاری شان روند نزولی داشته و حتی کاهش نرخ بیکاری چهارمحال و بختیاری در این فصل از ما بیشتر بوده است.

اینکه می گوییم بیکاری کم شده فقط این نیست که ما کارخانه ساختیم و عده ای مشغول به کار شدند، همین که نرخ مشارکت اقتصادی از 39 به 44 رسیده یعنی مردم بیشتر به دنبال کار هستند و کار لزوما فقط کارمندی و استخدام و... نیست و مشاغل آزاد هم کار محسوب می شود.

اینکه می گویند چه کرده ایم که نرخ بیکاری کاهش پیدا کرده تمام اقداماتی که انجام دادیم در بحث مرزها و پروژه ها و احیای واحدهای راکد و واگذاری زمین های شهرک های صنعتی و ... همه اینها منجر به ایجاد شغل شده است، درهمین پرویز خان همین حالا روزانه چهار هزار نفر مشغول به کارند.

میزان قراردادهای شرکت شهرک های صنعتی از سال 96 تا 98 حدود 470 درصد رشد داشته و میزان واگذاری زمین در این شهرک ها هم طی این مدت 480 درصد افزایش یافته و اینها همه یعنی ایجاد شغل.

 طی این مدتی که دراستان بودم فقط 1500 میلیارد تومان تسهیلات چهار درصد برای اشتغال دادیم که رقم کمی نیست. بله در شرایط کرونایی عده ای بیکار شدند مخصوصا در صنایعِ استان، اما عمدتا کارگرهای روزمزد بودند که حتی خیلی هاشان بیمه نداشتند و با کلی تلاش توانستیم بیمه بیکاری برایشان جور کنیم. اینطور نبوده که اینها از اول استخدام جایی بوده باشند و بعد از کار بیکار شده باشند.

آنهایی که انتقاد می کنند باید بدانند که کاهش نرخ بیکاری با شعار و حرف و جلسه پایین نمی آید، زمانی پایین می آید که برای هر نفر 200 میلیون تومان سرمایه گذاری کنیم.

همه باید بدانند که کاهش هر یک درصد نرخ بیکاری در استان 7500 تا هشت هزار میلیارد تومان پول می خواد و شاید سخت ترین کارها برای مدیران همین ایجاد شغل باشد، اما ما این کار را کردیم و خروجی تمام سرمایه گذاری ها و اسناد و برنامه ها کاهش سه درصدی سالانه نرخ بیکاری استان بوده است.

بله من هم قبول دارم این کاهش نرخ بیکاری در استان احساس نمی شود، چون ما یک دپوی بیکاری 25 ساله داریم، یک لشگر بیکار داریم که از سالهای قبل انباشته شده و سالی هفت هزار نفر هم به این جمعیت اضافه می شود، این یعنی اینکه ما سالانه نه تنها باید برای این هفت هزار نفر شغل ایجاد کنیم بلکه باید هرسال برای رفع دپوی بیکاری 7500 تا 10 هزار نفر هم شغل دیگر هم ایجاد کنیم و قطعا نمی شود ظرف سه سال این دپوی 25 ساله بیکاری را رفع کرد و برای همین تلاش هایمان دراین زمینه آنچنان که باید در جامعه ملموس نیست.

خداوکیلی برای کرمانشاه از جانم مایه گذاشتم/ استانِ "سبز" در امنیتِ سرمایه گذاری شدیم

بعد انگار یاد چیزی افتاده باشد می گوید: "اینکه می گویند این آمار واقعی نیست و .... همین تازگی نمره امنیت سرمایه گذاری کل کشور منتشر شده و کرمانشاه جزو استان های «سبز» قرار گرفته، یعنی برای سرمایه گذاری امنیت دارد و این سبز شدن نشان از بهبود شاخص هاست" و بعد همان تکیه کلام همیشگی اش را به کار می برد و می گوید: خداوکیلی نمیدانم چه نهادی این آمارها را گرفته اما برای کل کشور این آمارگیری انجام شده و ما هم جزیی از این کشور هستیم.

اخیرا هم وزارت کشور رتبه بندی استانداری های کشور را در شاخص های عمومی و اختصاصی ارائه کرده و بعید میدانیم در هیچ دوره ای استاندار کرمانشاه در تمام شاخص ها رتبه اول کشور شده باشد و این نشان می دهد که من و تیمِ من هرچه در توان داشتیم  گذاشته ایم. این نقشه ها و آمارها را من که تهیه نکردم و مراکز کشوری تهیه کرده اند و برای تمام استان ها این کار را انجام می دهند.

بعد هم خسته از این همه توضیح قدری آرام میگیرد و با نگاهی که من هم نمی توانم به صداقتش شک کنم می گوید: می دانم مردم کرمانشاه لیاقتشان خیلی بیشتر از کارهایی است که کردم، اما خداوکیلی از جانم برای کرمانشاه مایه گذاشتم.

دوست داشتم "آزادراه کرمانشاه-همدان" را بسازم، یک عده آدمِ تنگ نظر نگذاشتند

تذکر مدیر دفتر برای تمام شدن وقت و جمع بندی از حال و هوای سنگین این جواب بیرونمان می آورد و با توجه به اینکه فرصتی نمانده سریع می پرسم کاری بوده در استان که دوست داشتید انجام بدهید و نشده که سریع با یک افسوسی که می شود به خوبی در کلامش حس کرد می گوید: خیلی دوست داشتم آزادراه همدان-کرمانشاه را درست کنم که یک عده آدمِ تنگ نظر نگذاشتند.

آن زمان یک سرمایه گذار خوب پای کار آمد و قرار بود پروژه با 3800 میلیارد سرمایه گذاری انجام شود اما این آدم های تنگ نظر نگذاشتند و گفتند بستانکار است و اِل است و بِل است و ... و آن سرمایه گذار را فراری داند. حالا همان سرمایه گذار امروز بعد از کلی التماس می گوید 7500 میلیارد می گیرم کار را انجام می دهم و شما فقط ببین حجم خسارت این افراد تنگ نظر آن هم در یک پروژه چقدر است.

نفسی که می کشد و کمی آرام که می شود می گوید خیلی دوست داشتم یک ایرلاین هم برای کرمانشاه بیاورم. با وزیر نفت هم صحبت کردم و قرار شد "قشم ایر" را بیاوریم، سه بار تمام سرمایه گذاران قوی کرمانشاه را در همین اتاق جمع کردم اما پولشان نمی رسید، برای این ایرلاین با 21 هواپیما حداقل هزار میلیارد تومان لازم بود که اینها هرکدامشان نهایتا 200 میلیارد تومان می توانستند جور کنند و اگر می شد این ایرلاین می آمد خیلی برای تقویت مرکزیت کرمانشاه در غرب کشور خوب می شد.

بعد با جدیت خاصی می گوید هنوزم دنبالش هستم و ولش نمی کنم و تا آخر ساخت آزادراه و آوردن ایرلاین را دنبال می کنم. البته من آدم فوتبالی هم هستم و دوست داشتم یک تیم فوتبال هم برای کرمانشاه درست کنم و می توانستم این کار را انجام دهم، چون لابی‌گری قوی دارم، اما مشکلات کرمانشاه این مجال را به من نداد.

مردم بیشتر انتظار ساخت پتروشیمی و پالایشگاه دارند تا کارهای فرهنگی

به اینجا که می‌رسد می‌گویم قبول دارید مدیر اقتصادی و عمرانی هستید تا فرهنگی و اجتماعی و با نگاهی که حرفم را تایید می کند می گوید: خودم هم قبول دارم که باید به زیرساخت های نرم افزاری و مسائل فرهنگی و اجتماعی توجه کرد، اما باید ببینید جامعه از شما چه طلب می کند.

من هم میدانم توسعه نیازمند اقدامات سخت افزاری و نرم افزاری در کنار هم است، اما شما هرچه کار کنید کارهای سخت افزاری بیشتر به چشم می آید و مردم بیشتر انتظار انجام این کارها را دارند.

من هم معتقدم شاید انجام برخی کارهای فرهنگی و اجتماعی برای جوانان به اندازه راه اندازی یک پالایشگاه و پتروشیمی اُمیدآفرین است، اما جامعه در حال حاضر از من ساخت پالایشگاه و پتروشیمی و راه و ... را می خواهد.

نهایتا در شبانه روز بتوانم 17 تا 18 ساعت کار کنم و با این زمان قطعا به همه کارها نمی رسم و با این همه بحران زلزله و سیل و کرونا و بیکاری و... که پشت سر گذاشته‌ایم و هنوز هم درگیریم واقعا نمی توان به همه کارها و همه جنبه های توسعه رسیدگی کرد.

این را هم بگویم که در حوزه‌های فرهنگی کوتاهی نکردیم و به سهم خود کار کردیم، اما مردم باید بدانند که استاندار فقط متولی فرهنگ استان نیست و دستگاه‌های فرهنگی بسیاری فعالیت دارند که باید همه سهم خود را انجام دهند.

با تمام "مدیرانِ کم کار" برخورد کرده‌ام/ سفارش‌پذیر نیستم

سراغ مدیرانِ کم کار استان را می‌گیرم و می‌گویم اوایل که آمدید خیلی اصرار داشتید که این مدیران را معرفی کنید، اما خبری نشد و لیستی از این مدیران بیرون نیامد، مدیرِ کم کار نداریم یا مدیران خود را با شما وفق داده و پُرکار شده‌اند؟ نگاهش سنگین می‌شود و می‌گوید: خداوکیلی این همه مدیرِ کم کار تغییر داده‌ام، ندیدید؟

یاودآوری می‌کنم هر مدیری بعد از یک دوره کاری عوض می‌شود، اما هیچ وقت نگفتید اینها به دلیل کم کاری کنار گذاشته شده‌اند و با لحنی که حق را به من می‌دهد می‌گوید: تغییر مدیران قدری زمان بر است، متاسفانه در استان تا می خواهیم یک مدیر را عوض کنیم صد نفر اظهار نظر می کنند، اما مطمئن باشید که با تمام مدیران کم کار برخورد کرده و جابجایشان کرده ام.

البته خیلی از مدیران هم خودشان را وفق دادند نمونه اش مدیرعامل شرکت شهرک های صنعتی تا همین چندسال پیش کلا 70 هکتار اراضی شهرک‌ها را واگذار کرده بود اما الان رسانده به 302 هکتار و این مدیر همان مدیر است، اما پُرکار شده.

می گویم حالا که این مدیران کم کار را عوض کردید و می گویید صد نفر برای آوردن مدیران جدید اظهار نظر می کنند، این میان سفارش و توصیه هم قبول کردید؟ کمی مکث می کند و انگار گوشه گوشه ذهنش را می گردد و بعد از مدتی مکث می گوید: نه، اینجوری نیستم، اگر خودم به نتیجه برسم مدیری خوب است انتخابش می کنم و حمایت می کنم، حالا هرکس می خواهد مخالف باشد.

منافعِ استان برای برخی نمایندگان و مسئولان دوره‌های گذشته اولویت نبوده است

حالا با گذشت یک ساعت از وقت مصاحبه نگاه مدیردفتر و مدیر روابط عمومی و مدیرکل حوزه استانداری که هر سه در اتاق حاضر شده اند سنگین می شود که از وقت جلسه خیلی گذشته و استاندار باید به جلسه بعدی برسد و برای همین می گویم سوال آخر را هم جواب بدهید و تمام، فکر می کنید مهم ترین مانع توسعه استان طی این سالها چه چیزی بوده؟

خیلی از این سوال خوشش آمده و می گوید: این کلیدی‌ترین سوالی بود که پرسیدید، اینکه چرا استان های همجوار رشد کردند و کرمانشاه آنچنان که باید پیشرفت نکرده، اینکه چه موانعی سر را کرمانشاه است و چه دلیلی دارد آنطور که باید استان رشد نکرده و من دوست دارم این را مفصل شرح بدهیم و برای همین بعدا جواب این سوال را می فرستم، اما حالا یک جمله به شما می گویم و بعد با جدیت و عصبانیت خاصی می گوید: منافع استان برای خیلی از مسئولین و نمایندگان ادوار استان در اولویت نبوده است.

از نمایندگان و مسئولان استان در ادوار مختلف بپرسید کدامشان دغدغه پیشرفت استان را داشته اند، من به شما می گویم در سنوات گذشته و در دوره های مختلف برای خیلی از مدیران بومی و غیربومی استان، منافع استان هیچگاه اولویت نبوده و این درد فرهنگی است.

این استان هم مثل تمام استان های دیگر، استاندار داشته، مسئول داشته، نماینده داشته و ... و بعد در حالی که محکم روی میز می کوبد می گوید: برای خیلی از این آدم ها منافع استان اولویت نبوده است. والسلام. و می رود که به جلسه بعدی برسد...