مسئله مورد مناقشه در این امر، این است که آیا ورزشکاران اطلاعی از سوء استفاده رسانه‌های خارجی از مسئله‌ای مانند سرود خواندن ندارند؟ هرچند پیش از التهاب اخیر ممکن بود در برخی باز هم سرود ملی را لب نزنند اما اکنون این رفتار با شادی کردن همراه با پرچم در تناقض است. کما اینکه این شکل از رفتار را ما توسط ورزشکاران اسپانیایی در ورزش داشتیم اما آن ورزشکاران برای زاویه دار بودن مواضع سیاسی‌شان با حکومت، چنین رفتاری از خود نشان دادند.
البته این اتفاقاتی که بعضا در شرایط ناپایدار رسانه‌ای و فرهنگی کشور رخ می‌دهد، نافی اهمیت و بزرگی حضور تیم ملی ایران در آوردگاه‌های جهانی و جام جهانی نیست. مهم این است که جمهوری اسلامی ایران و البته مردم ایران، به اندازه‌ای اقتدار داشتند که در مهمترین رویداد ورزشی جهان جزو 30 کشور اول جهان باشند. ما مرتب باید به یاد بیاوریم، سال‌ها و روزهایی از سر گذراندیم که آرزو می‌کردیم در این آوردگاه‌ها حضور داشته باشیم.
نکته‌ای که شما اشاره کردید به این دلیل است که ما مرز اعتراض و اخراج در تربیت سیاسی مان به خوبی شفاف نشده است و البته سواد رسانه‌ای، جوزدگی و انفعال رسانه‌ای هم وجود دارد.
گاهی برای تحصیل امر کاملا مطلوب مانند حق اعتراض، هزینه‌هایی را بر منافع ملی کشور تحمیل می‌کنیم. اعتراض خصوصا از سوی جوانان و نوجوانان لازمه پویایی یک جامعه است. اما طبعا ما داریم درباره نظامی صحبت می‌کنیم که با اعتراض و تغییرات بهینه می‌شود و رشد بیشتری را خواهد داشت.
وقتی ما از المان‌های تقلیدی استفاده می‌کنیم که دشمن مخالف استقلال و ملیت‌مان بعضا ارائه کرده است؛ ناخودآگاه میان امر هنجارمند و مفیدی به نام اعتراض و خروج یا تخریب نظام اجتماعی_ سیاسی خلط انجام می‌شود. ناخواسته آن پیراهن و پرچم که به نام آن و برای آن می‌جنگیم را تخطئه کرده‌ایم.
بنابراین به نظرم کاری که بعضی از ورزشکاران انجام دادند، نوعی خطا و بی‌تجربگی اجتماعی بود. حتما با گفتگو، تعامل، مطالعه و دیدن نمونههای جهانی می‌تواند متوقف شود. مهم این است که امیدوار به تغییر، اصلاح و بهینه سازی روش‌ها و گفتارها در کشورمان هستیم.
اتفاقا فصل گفت‌وگو و تغییر همین فصلی است که عمده ارکان سیاسی نظام، در عین باور به ارزش‌های اصیل موسس انقلاب اسلامی، خصوصا استقلال، آزادی و اسلامیت؛ خودشان به تغییرات باور دارند.
اما این موضوع نیز وجود دارد که اقتدار در ورزش توسط ورزشکارانمان، مقوله‌ای جدا از عِرق به المان‌ها و ظواهر ملی است.
من قصد دارم بگویم که نفس حضور یک تیم به عنوان تیم ملی؛ یعنی تیم پرچم و تیم سرود ملی است. اساسا هیچ کنشگر عاقلی به عنوان تیم ملی، نسبت به سرود و پرچم خود تنقیصی نخواهد داشت و دقیقا تضعیف و تخریب یک تیم، از جایی شروع می‌شود که هویت آن تیم یعنی ملیت آن تیم تخریب شده باشد.
دقیقا این گزاره و صحبت شما صادق است. اما سوالی که اینجاست؛ این است که آیا ورزشکاران ما از این مسئله اطلاع دارند یا نه؟ از طرف دیگر مثلا من به عنوان یک ایرانی همچنین این نگرانی را دارم که نکند برخی از بازیکنان تیم ملی فوتبال در بازی‌های جام جهانی؛ تمام تلاش خود را در زمین برای پیروزی به دلیل دلخوری نسبت به اوضاع جامعه نشان ندهند.
اولا؛ مردم انتظار بالایی از نمایندگان خود دارند و اگر از نمایندگان‌شان در زمین کوتاهی ببینید، حتما دلخور خواهند شد. طبعا سرود و شادابی اعضای تیم ملی، نمادی از جنگندگی و اراده‌ای است که برای پیروزی داشته‌اند. به عبارتی دقیق‌تر؛ تصویر جهانی از یک تیم ملی به کشور و سرزمینی است که نماینده آن هستیم. مردم اقصی نقاط جهان که بازی‌های ورزشی را مشاهده می‌کنند؛ رژیم‌های سیاسی و حقوق اساسی هر کشور را به دقت نمی‌شناسند. اما نام آن کشور و جایگاه او در جغرافیا و تاریخ را بازخواهند شناخت. ما در جام جهانی، نمایندگان تمام عیار ایران تاریخ و جغرافیای ایران هستیم. هر کاری که خلاف عرف بین المللی بازی‌های ملی و رقابت‌های ملی انجام دهیم، ظلم به کشور و سرزمین ماست.
برای این گفت‌وگو با ورزشکاران در شورای عالی انقلاب فرهنگی چاره‌ای هم اندیشیده شده است؟
وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون فوتبال، تمام تلاش خود را برای تقویت شاخص‌های فنی تیم انجام می‌دهند. حتما برای پاسخگویی و تنویر هر پرسشگر، در بدنه اعضای تیم ملی که مایه افتخار من و تمام هموطنان است اقدام خواهد شد.
شرایط حاکم بر فضای مجازی، شرایطی است که به نوعی از تروریسم رباتیک، غوغاسالاری اقلیت و حمله توسط ربات‌ها فضا را کاملا سیاه و محیطی یک سویه طراحی و مارپیچ سکوت طراحی می‌کنند. درحالی که براساس آخرین نظرسنجی‌ها؛ جامعه ایرانی با وجود ابهام و در عین وجود مشکلات و محرومیت‌ها؛ قائل به حفظ امنیت و استقلال کشور و حرکت سریع به سوی اصلاحات و بهبود وضعیت معیشتی خویش است.
همچنین جامعه ایرانی اساسا با هر حرکتی که وضعیت امنیت و معیشت‌اش را بدتر کند هم مخالف است. ما گام‌های مهمی را در یکسال گذشته، در رفع موانع رفاه مردم برداشته‌ایم و به نظر می‌رسد با نوعی از مدیریت جهادی، آرامش اقتصادی در کشور تا ماه‌های آینده برقرار خواهد شد.
همانگونه که در اواخر تابستان به سمت آرامش اقتصادی در حرکت بودیم. بزرگترین اثر اغتشاشات نیز، برگشت التهاب ارزی بود. همه می‌دانند التهاب ارزی یکی از ویروس‌های کشنده اقتصاد ملی ماست. حتما با آرامش، حرکت به سمت اصلاحات و بهبود روش‌های فرهنگی_ اجتماعی و سیاسی محقق خواهد شد.