در ادامه نامه آمده است: طبق قوانین جاری کشور، مراکز دانشگاهی مختلف به آموزش و تربیت روانشناسان در گرایشهای مختلف و با توجه به ویژگیهای فرهنگی و معنوی و مذهبی کشور میپردازند؛ و در نهایت، دانشآموختگان این رشتهها، بر اساس حوزههای فعالیت حرفهای، پروانه فعالیت خود در زمینه روانشناسی و مشاوره را از سازمان نظام روانشناسی و مشاوره دریافت میکنند.
صدور پروانه فعالیت در زمینه روانشناسی و مشاوره روانشناسی (licensure) فرایندی جدای از آموزش فراگیران است و صِرفِ وجود دورههای آموزشیِ یک رشته در یک سازمان یا مؤسسه آموزشی به معنای آن نیست که این سازمانها و مؤسسات در زمینهی صدور پروانهی فعالیت نیز ورود کنند.
کما این که در حال حاضر دانشگاههای سراسری و آزاد متعدد در سطح کشور در حال تربیت گرایشهای مختلف روانشناسی هستند اما طبیعتاً و منطقاً، نه خودِ دانشگاهها و نه حتی وزارت علوم به امر صدور پروانهی فعالیت حرفهای وارد نشدهاند. بنابراین، صِرفِ وجود دورههای دانشگاهی در یک نهاد، توجیهکننده این نیست که صدور پروانه فعالیت حرفهای را نیز عهدهدار شود.
در این نامه با تأکید بر اهمیت فعالیتهای ترویجی و تبلیغی و آموزشیِ مذهبیِ روحانیت و متفاوت بودن آموزش و فعالیت حرفهای روانشناسی با آن، تاکید شده است: «حیطهی فعالیت سازمان نظام روانشناسی و مشاوره در زمینهی صدور پروانهی فعالیت حرفهای به روانشناسان و مشاوران حیطهای مستقل از فعالیتهای ترویجی، آموزشی، تبلیغی و مشاورهایِ مذهبی و اسلامیِ روحانیت و حوزههای علمیه است.
به دلیل سوءبرداشتها و تبعات منفی که تبصرهی پیشنهادشده ایجاد خواهد کرد، مخالفت خود را با این طرح و اضافه شدن تبصره مذکور به قانون سازمان نظام روانشناسی و مشاورهی جمهوری اسلامی ایران اعلام میکنیم و تقاضای خارج شدن آن از دستور کار مجلس را داریم.