يكي از نكات بسيار مهمي كه همواره مطالبه جامعه زنان كشور بوده، به طور كلي افزايش سهم در مديريت‌هاي كشور است. بايد بپذيريم نقش زنان در جامعه افزايش چشمگيري پيدا كرده و آنها به جايگاه و نقش خود واقف شده‌اند، اما واقعيت اين است كه حضور آنها در محافل و جايگاه‌هاي سياسي و اجرايي شايسته نيست. در مجلس، احزاب و مديريت‌هاي عالي حضور زنان همچنان كمرنگ است و جز يك دوره كوتاه كه در كشور وزير زن داشتيم ديگر اين اتفاق نيفتاده است.

معتقدم آقاي روحاني مي‌خواسته وزير زن در كابينه داشته باشد اما محدوديت‌هايي بر سر راه قرار گرفت كه به نظر من بايد با توجيه بزرگان و مراجع از اين محدوديت عبور كند. توصيه من به آقاي روحاني اين است كه شما از روحانيون و مديران نوگراي كشور هستيد و از اين مهم نگذريد.

به طور خاص در مورد وزارت آموزش و پرورش باتوجه به شناختي كه از سال ۷۴ تاكنون از خانم فاطمه سعيدي، نماينده فعلي تهران در مجلس دارم، ايشان را گزينه مناسبي مي‌دانم. خانم سعيدي از زنان مبارز كرمان بود و در همه سطوح در آموزش و پرورش كار كرده و از مديران موفق بوده است كه در مديريت بالادستي، ناحيه و منطقه حضور داشته است؛ لذا آموزش و پرورش را به خوبي مي‌شناسد و اگر تصميم جناب رييس‌جمهور اين باشد كه به مطالبه بانوان بپردازد حتما ايشان ظرفيت و توانايي خوبي دارد.

كانون ملي بانوان حزب كارگزاران براي پيگيري اين مطالبه فعال است اما ايشان منحصرا كانديداي حزب كارگزاران نيستند و مورد حمايت ديگر چهره‌هاي سياسي از ساير احزاب است.