اخیرا رئیس جمهور طی سخنانی برخی وزرای دولت که از واقعیات با مردم سخن گفتند را نا امید و سراینده نوای نا‌امیدی خوانده است. از این جهت باید اذعان داشت؛ رئیس جمهور متوجه شده که محبوبیتش به شدت کاسته شده و اگر فردا انتخاباتی برگزار شود و رئیس دولت اصلاحات بارها و بارها تکرار می‌کنم را تکرار کند و آیت‌ا… هاشمی رفسنجانی از دیار باقی پیغام دهند یا فردی مثل صادق زیباکلام به جای ۲ ماه ۲۰۰ ماه از این شهر به آن شهر و از این دانشگاه به آن دانشگاه برای آقای روحانی تبلیغ کند، وی ۲۴ میلیون رأی که سهل است بلکه ۱۰ میلیون رأی نیز نخواهد آورد. 

 

پرسش اینجا است که چرا آقای روحانی به‌این حد محبوبیت خود را از دست داده، چرا در سطح جامعه حالتی به‌وجود آمده که خیلی‌ها از شرکت در انتخابات و رأی به آقای روحانی پشیمان هستند و معتقدند عملکرد دولت اعتماد آنها را سلب کرده است. 

 

به نظر می‌رسد آقای روحانی از مشاورین و اطرافیان نزدیکش نخواسته که رودربایستی را کنار گذاشته و صادقانه مسائل مختلف را بررسی کنند و به وی بگویند که مشکل کار کجا است؟ آقای روحانی تصور می‌کند که اگر یقه وزرا را بگیرد که حقایق را بیان کنند نادرست است، اما اگر وزرا سخنان زیبا بگویند و وعده‌های غیرعملی بدهند مشکل حل می‌شود. 

 

در حالی که اینگونه نیست و اگر وزرا اظهار می‌کنند که خشکسالی در راه است، بودجه نداریم و وضع اقتصاد خراب است، مشکلات کشور را بیان می‌کنند. 

 

آقای روحانی به جای اینکه واقعیت‌ها را با مردم صریح‌تر در میان بگذارند، در تمام سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های مطبوعاتی که در دوره دوم ریاست جمهوری خود داشته به گونه‌ای صحبت می‌کند که چنان دردی از واقعیات جامعه را درمان نمی‌کند. 

 

بارها از رئیس جمهور خواستیم که صادقانه با مردم صحبت کند. این کمترین وظیفه رئیس جمهور به عنوان شخصی که مورد اقبال مردم قرار گرفته و به او رأی دادند است. بسیار گفتیم که ساده‌ترین کاری که باید انجام شود این است که دولت شفاف بگوید که درآمدش چقدر بوده، چقدر به خزانه دولت ریخته شده و چقدر به نهادهای دیگر داده شده است. 

 

آقای روحانی حتی این مساله را نیز با مردم شفاف در میان نمی‌گذارد. حال اگر وزیری بگوید ما به‌اندازه کافی آب داریم، سدهایمان پرآب است و نزولات جوی عالی بوده و چندی بعد پس از گرم شدن هوا و کمبود آب در شهرهای جنوبی و شرقی مردم چه قضاوتی در مورد دولت می‌کنند؟ 

 

اکنون دولت به صندوق تامین اجتماعی و بانک‌های دولتی و خصوصی بدهکار است. بسیاری از دستگاه‌های اجرایی، کارفرمایان، پیمانکاران، آزمایشگاه داران و بیمارستان‌ها کلی از دولت طلبکارند و حجم بدهی دولت به اینها به حدی است که برخی از مراکز در شرف تعطیلی قرار گرفته‌اند. حال وزیر بهداشت و درمان باید چه کند؟ آیا باید این مسائل را بپوشاند و اذعان کند مشکلی نداریم؟ 

 

اگر وزیری حقایق را با مردم در میان نگذارد باید مورد توبیخ و سرزنش قرار گیرد نه اینکه وزیری که حقایق را گفته سرزنش شود. آقای روحانی خود حقایق را با مردم در میان بگذارد، با گفتار درمانی و سخنان زیبا مشکلات و مسائل کشور حل نمی‌شود. باید اذعان کرد که آقای روحانی باید در برخی روش‌های خود تجدید نظر کند و باید از وزرای خود خواهد امر صحیح را اجرا کنند.